IC-verpleegkundige Patricia werkte in Suriname: ‘Er overlijden hier veel jonge mensen aan corona’

‘Er overlijden hier veel jonge mensen aan corona’

Juli 2021

IC-verpleegkundige Patricia (51) is één van de Radboudumc-collega’s die deelnam aan de Nederlandse medische missie die hulp biedt aan Suriname. Geïnitieerd door onze intensivist Jeroen Schouten en infectioloog Denise Telgt (ook werkzaam in de Sint Maartenskliniek). Eigenlijk zou ze in een ziekenhuis in Paramaribo blijven, maar na twee dagen is ze naar Nieuw Nickerie doorgereisd, 250 kilometer verderop. Opeens sloeg ook daar de COVID-pandemie toe.

Lang hoefde Patricia er niet over na te denken, ze wilde graag mee naar Suriname, om de mensen te helpen en er voor hen zijn. ‘Niet om vanuit onze westerse kennis te vertellen hoe zij het moeten doen. Nee, gewoon om hen bij te staan door de dagdiensten mee te draaien. Het is behoorlijk heftig hier. Er overlijden veel jonge mensen. Ik heb zoveel respect voor de collega’s hier. Wij hadden het in Nederland al zwaar. Hier draaien ze regelmatig dubbele diensten, ze zijn echt overwerkt. En dan nog blijven ze zo rustig en supervriendelijk. Ik vind het fijn dat ik hen, hoe bescheiden ook, kan ontlasten.’

Drie beademingsapparaten meegenomen

Het ziekenhuis in Nickerie heeft vijf IC-bedden. Op de COVID-verpleegafdeling liggen 29 patiënten. Patricia: ‘Wij hebben vanuit Paramaribo drie beademingsapparaten meegenomen, geschonken van de Nederlandse overheid, zodat we er twee konden vervangen én een extra bed konden bezetten. Patiënten liggen vooral aan de non-invasieve ventilatie. We intuberen niet, we brengen hier geen beademingsslang aan in de keelholte, omdat je dan ook andere voorzieningen nodig hebt en die zijn er niet.’

'Hier zie je de mens achter de patiënt'

Dat maakt het werk volgens Patricia wel extra zwaar. ‘In Nederland brengen we mensen op de IC in een coma, dat maakt het gemakkelijker om je eigen emoties uit te schakelen. Hier zie je de mens achter de patiënt en dan raakt het je meer. Patiënten moeten zelf meehelpen bij het op de buik draaien. Ze moeten zelf eten, hebben vaak geen sondevoeding. Je ziet mensen meer lijden, omdat ze wakker zijn. Zoals de jonge man die zijn moeder en broer aan corona heeft verloren en nu zelf heel slecht is. Je ziet de angst in zijn ogen.

Of de onrustige oudere mevrouw. Zo zielig om te zien, in Nederland zouden we haar sederen, rustgevende medicatie geven. Ik vind het ook moeilijk om te zien dat patiënten in eenzaamheid sterven. Inmiddels mogen familieleden een half uurtje per dag op bezoek komen, maar ze moeten de mond- en neusmaskers zelf halen en betalen bij de apotheek, voor sommigen is dat te duur. Ik realiseer me sowieso hoe luxe we het in Nederland hebben. Hier worden veel disposables hergebruikt.’

Samen de schouders eronder 

Patricia vindt het een positieve missie. ‘Het geeft een heel goed gevoel om samen de schouders te zetten onder deze pandemie. Het ziekenhuis heeft hier overigens een goede band met Nederland. Ik begreep dat er ook regelmatig gepensioneerde artsen uit Nederland zes weken komen meewerken in het ziekenhuis. Het ziekenhuis draait er op. Voor hen denk ik een mooie combi van genieten van dit mooie land en zich daarbij enorm verdienstelijk inzetten.’