EN
DE
Nieuws
Jopie Verhoeven neemt afscheid als voorzitter van de patientenadviesraad en ontvangt Radboudpenning
4 september 2018
Vond je het moeilijk afscheid te nemen?
‘Ik heb het besluit om te vertrekken niet lichtvaardig genomen. Ik citeer Bas Heijne toen hij afscheid nam als NRC-columnist: “Als je gaat samenvallen met je buitenkant, met wat mensen van je denken en verwachten, wordt het tijd voor nieuwe dingen. Ontsnappen aan wat ik heb verzameld en opgebouwd en mij weer een beetje verloren voelen”.
Hoe omschrijf je jezelf als voorzitter die je was?
‘Als voorzitter van de PAR is het noodzakelijk om een evenwichtige balans te bewaren tussen onafhankelijkheid – je moet van buiten naar binnen kijken, met verwondering en nieuwsgierigheid –en tegelijkertijd moet je binnen de organisatie een goed netwerk opbouwen. Vanuit betrokkenheid en nabijheid, op alle niveaus. En vanuit intrinsieke motivatie om de zorg voor én met de patiënt beter te maken. Je moet er daarbij voor waken niet one of the guys te worden.’
Ga je het missen?
‘Ik ga al die bevlogen mensen missen. Zowel de Raad van Bestuur als alle professionals en patiënten die ik heb mogen ontmoeten en die mij een inkijkje hebben willen geven in hun drijfveren en passie en hun zorgen hebben willen delen. En wat ik ook ga missen: jullie weten niet hoe gaaf het is om met volle snelheid met mijn rolstoel over die brede gangen te scheuren…’
Heb je bereikt wat je wilde bereiken?
‘Terugkijkend op de afgelopen zes jaar hebben we als PAR ongeloofkijk veel bereikt. Ik ben trots op de PAR-leden die dit met mij hebben gedaan als vrijwilliger, naast hun baan, naast hun gezin, naast hun werk als mantelzorger of “manager” van hun eigen ziekte. Ook ben ik trots op onze ondersteuners. De PAR doet ertoe binnen het Radboudumc, en dat gaat niet vanzelf.’
Waar ben je trots op?
‘Dat patiëntparticipatie inmiddels in de haarvaten van dit huis zit. Niet alleen in de zorg , maar ook in het onderwijs en wetenschappelijk onderzoek. Daar mogen we trots op zijn, de PAR heeft hieraan de nodige impulsen kunnen en mogen geven. Rianne Ekkelboom mag nu doorgaan met de borging en uitbouw. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat het werk van de professionals binnen een veranderend zorglandschap steeds complexer wordt. Ik ben onder de indruk van de inzet en passie van de zorgverleners, zowel specialisten, verpleegkundigen als anderen die werken met patiënten met steeds ernstigere aandoeningen en in wisselende kwetsbaarheid.’
Wat wil je nog meegeven?
‘Je moet je realiseren dat de patiënt zijn periodes kent van die diepe kwetsbaarheid, waarbij je niet in staat bent om die regierol op te nemen, want al is een patiënt nog zo assertief, tegelijkertijd is die ongelooflijk kwetsbaar. Dat vergeten we wel eens. Wat echt van belang is - en gelukkig zie ik dat besef hier – is dat we zien dat gezondheidsvaardigheden bij sommige patiënten ontbreken. En op het moment dat jij als patiënt de zorgtaal niet spreek en niet verstaat, dan sta je al op een kilometer afstand van die professional tegenover je. Daar is nog veel te doen.’
Zes jaar geleden werd Jopie Verhoeven voorzitter van de eerste Patiëntenadviesraad (PAR) in het Radboudumc. Gekenmerkt door haar vastbeslotenheid, kennis van zaken en altijd de vraag stellend wat de patiënt heeft aan innovaties of zorg.
Vond je het moeilijk afscheid te nemen?
‘Ik heb het besluit om te vertrekken niet lichtvaardig genomen. Ik citeer Bas Heijne toen hij afscheid nam als NRC-columnist: “Als je gaat samenvallen met je buitenkant, met wat mensen van je denken en verwachten, wordt het tijd voor nieuwe dingen. Ontsnappen aan wat ik heb verzameld en opgebouwd en mij weer een beetje verloren voelen”.
Hoe omschrijf je jezelf als voorzitter die je was?
‘Als voorzitter van de PAR is het noodzakelijk om een evenwichtige balans te bewaren tussen onafhankelijkheid – je moet van buiten naar binnen kijken, met verwondering en nieuwsgierigheid –en tegelijkertijd moet je binnen de organisatie een goed netwerk opbouwen. Vanuit betrokkenheid en nabijheid, op alle niveaus. En vanuit intrinsieke motivatie om de zorg voor én met de patiënt beter te maken. Je moet er daarbij voor waken niet one of the guys te worden.’
Ga je het missen?
‘Ik ga al die bevlogen mensen missen. Zowel de Raad van Bestuur als alle professionals en patiënten die ik heb mogen ontmoeten en die mij een inkijkje hebben willen geven in hun drijfveren en passie en hun zorgen hebben willen delen. En wat ik ook ga missen: jullie weten niet hoe gaaf het is om met volle snelheid met mijn rolstoel over die brede gangen te scheuren…’
Heb je bereikt wat je wilde bereiken?
‘Terugkijkend op de afgelopen zes jaar hebben we als PAR ongeloofkijk veel bereikt. Ik ben trots op de PAR-leden die dit met mij hebben gedaan als vrijwilliger, naast hun baan, naast hun gezin, naast hun werk als mantelzorger of “manager” van hun eigen ziekte. Ook ben ik trots op onze ondersteuners. De PAR doet ertoe binnen het Radboudumc, en dat gaat niet vanzelf.’
Waar ben je trots op?
‘Dat patiëntparticipatie inmiddels in de haarvaten van dit huis zit. Niet alleen in de zorg , maar ook in het onderwijs en wetenschappelijk onderzoek. Daar mogen we trots op zijn, de PAR heeft hieraan de nodige impulsen kunnen en mogen geven. Rianne Ekkelboom mag nu doorgaan met de borging en uitbouw. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat het werk van de professionals binnen een veranderend zorglandschap steeds complexer wordt. Ik ben onder de indruk van de inzet en passie van de zorgverleners, zowel specialisten, verpleegkundigen als anderen die werken met patiënten met steeds ernstigere aandoeningen en in wisselende kwetsbaarheid.’
Wat wil je nog meegeven?
‘Je moet je realiseren dat de patiënt zijn periodes kent van die diepe kwetsbaarheid, waarbij je niet in staat bent om die regierol op te nemen, want al is een patiënt nog zo assertief, tegelijkertijd is die ongelooflijk kwetsbaar. Dat vergeten we wel eens. Wat echt van belang is - en gelukkig zie ik dat besef hier – is dat we zien dat gezondheidsvaardigheden bij sommige patiënten ontbreken. En op het moment dat jij als patiënt de zorgtaal niet spreek en niet verstaat, dan sta je al op een kilometer afstand van die professional tegenover je. Daar is nog veel te doen.’
-
Meer weten over deze onderwerpen? Klik dan via onderstaande buttons door naar meer nieuws.
