EN
DE
Cas Boshoven, PhD bij Medische Microbiologie, promoveert vandaag (29 oktober) op moleculair onderzoek naar de malariaparasiet. Zijn vrouw Julie Verhoef deed haar PhD in hetzelfde lab en promoveerde eerder dit jaar – overigens cum laude – op malariaonderzoek. Feest in huize Boshoven-Verhoef als beiden straks hun doctorstitel hebben behaald. Een gesprek met de twee over deze feestelijke gebeurtenis.
‘Nog een leuk feitje over onze promoties’, begint Cas te vertellen, ‘is dat we eerste en tweede auteur op een artikel zijn, wat daarmee ook in allebei onze thesissen staat. Daarnaast komt de cover van haar thesis komt wéér als detail terug in mijn thesis.’ Julie: ‘Uiteindelijk staan we zelfs samen op drie artikelen.’ Lacht: ‘Dat is toch wel een beetje relationship goals.’
Cas en Julie werken nu allebei als postdoc in Cambridge in Engeland. ‘Wel in verschillende labs, maar nog steeds doen we allebei malariaonderzoek’, aldus Cas.
Twee promovendi in één huishouden, hoe is het allemaal begonnen?
Cas: ‘We kregen een relatie in 2019 toen we allebei stage liepen in Melbourne voor onze master Molecular Mechanisms of Diseases. Toen had Julie al een eigen beurs binnengehaald om haar PhD te doen in het lab van Taco Kooi. Omdat ik ook graag moleculair malariaonderzoek wou doen, heb ik hem ook aangeschreven, natuurlijk met de disclaimer dat ik wel een relatie had met Julie. Zo begonnen we onze PhD – Julie in december 2019, ik in maart 2020 – in hetzelfde lab.’
Julie: ‘Grappig genoeg kwam dit tijdens corona wel goed uit. Ik kon Cas meteen inwerken, omdat we “een huishouden” waren. Hoewel onze projecten verschillend waren, gebruikten we veel dezelfde technieken en zaten in dezelfde meetings. Na twee jaar begonnen onze projecten te overlappen, waardoor we steeds meer experimenten samen deden. We werken goed samen. Het is altijd gezellig, maar we zijn ook kritisch op het werk, zonder te oordelen.’
Hoe is het om in hetzelfde vakgebied, in hetzelfde lab je PhD te doen? Een extra motivatie of juist een uitdaging?
Cas: ‘Vanaf het begin wisten we dat het een uitdaging kon zijn, maar voor ons werkt het soepel. Ik heb niet het gevoel dat we heel andere mensen zijn op werk, maar je privé en werk versmelt wel. Uiteindelijk zijn we ook hele goede vrienden geworden met heel veel collega’s.’
Julie: ‘Eigenlijk is het geen extra uitdaging. We kunnen elkaar juist vaak helpen. Omdat je zo goed de details van elkaars projecten begrijpt, kun je ook het beste in elkaar naar boven halen, of juist de beste skills en kennis van de ander gebruiken én weer toepassen in je eigen project. Dat is wel heel praktisch bekeken, haha 😊. Het is vooral heel leuk om zo samen te werken!’
Cas en Julie samen bij de paardenraces in Newmarket, vlakbij Cambridge.
Hoe is het om beiden als postdoc in Cambridge te werken?
Cas: ‘Net als Nijmegen is Cambridge een relatief kleine, behapbare stad, midden tussen het groen en de rivier. Er wordt hier in heel veel labs, heel mooi werk gedaan. De naam Cambridge heeft toch een bepaalde aantrekkingskracht.’
Julie: ‘Echt alles draait hier om de universiteit. Iedereen weet, inclusief de studenten zelf, dat je hier niet makkelijk binnenkomt. Maar die ambitie geeft ook heel veel mogelijkheden. Er hangt echt een sfeer van make it happen.’
Wat was jullie meest bijzondere gezamenlijke moment tijdens jullie promotie?
Julie: ‘Als ik er één moet kiezen, is het het congres in Melbourne dat we samen in ons vierde jaar van de PhD, in 2024, bezochten. Het vond plaats in een congrescentrum aan het strand van een surfstadje naast Melbourne. Inhoudelijk was het ook heel interessant! Daarmee was de cirkel mooi rond, want vijf jaar eerder was dit de plek waar we een relatie kregen.’
Cas: ‘Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten 😊.’
