Ervaringen van patiënten

''We zijn er altijd heel open over geweest''

Sjoert Ubels (38) uit Meppen heeft in het Radboudumc een ICSI-TESE-behandeling gehad. Uit onderzoek in 2014 bleek dat er in zijn sperma niet één zaadcel zat. Dat gaf veel verdriet, want zou hij ooit vader worden? Nu kijkt hij terug op een geslaagde behandeling. Hij en zijn vrouw Marleen zijn nu trotse ouders van een bijna 2-jarige dochter en verwachten een tweede kindje.

1. Waarom heb je gekozen voor een ICSI-TESE-behandeling?

“Rond mijn 32e waren Marleen en ik er klaar voor. Onze nieuwbouwwoning was gereed, we hadden het leuk samen en waren toe aan een volgende stap: een kindje, hoe leuk zou dat zijn? Maar na een jaar, anderhalf jaar proberen, bleek er niets te gebeuren. We gingen naar de huisarts; die verwees ons door naar het ziekenhuis in Emmen. Daar is mijn sperma onderzocht. Er bleek niet één zaadcel in te zitten. Het zou kunnen dat er een blokkade zat, of dat ik volledig onvruchtbaar zou zijn. Dit kwam wel even binnen. Ik voelde me heel leeg en verdrietig. Of het mijn mannelijkheid heeft aangetast? Dat heb ik geen seconde gehad, al kan ik me dat wel heel goed voorstellen. Ik vind ook dat mezelf niets te verwijten valt. Er is genetisch onderzoek gedaan, omdat bij mijn ouders het ook niet vanzelf ging, maar hierbij is niets gevonden. Waarschijnlijk is door een aantal operaties in mijn kindertijd, waaronder een liesbreukoperatie, littekenweefsel ontstaan die mijn zaadleider heeft verkleefd, waardoor er een blokkade is gekomen.”

2. Hoe was dit voor jullie?

“Marleen en ik vonden het heel zwaar dat onze kinderwens niet zomaar vervuld kon worden. We gingen ook relativeren. We konden ook kinderloos blijven of vader en moeder op een andere manier worden. Dan kun je denken aan adoptie of een donor. Dat zijn allemaal dilemma’s. Wel zeiden we dat we er pas echt over gingen nadenken als wij zelf geen kans meer zouden maken, want het liefste wilden we onze eigen genen doorgeven, echt een kindje van jezelf. Daar zijn we vol voor gegaan. ICSI-TESE-behandeling bood ons die kans.”

3. Hoe ben je bij het Radboudumc terecht gekomen?

“Door het ziekenhuis in Emmen zijn we doorverwezen naar het UMCG in Groningen. Daar wilden ze net beginnen met de ICSI-TESE. In Groningen zeiden ze dat we ook konden kiezen voor het AMC of het Radboudumc. In Nijmegen was er meer ervaring met de behandeling en waren hierin goede resultaten behaald. Dat voelde het beste voor ons. Daarom is onze keuze op het Radboudumc gevallen. Ik denk dat je eigen gevoel heel erg belangrijk is als je zo’n pittig traject in gaat.”

4. Hoe is de behandeling verlopen?

“Binnen het Radboudumc is men altijd heel realistisch geweest. Er werden geen slagingspercentages van de behandeling genoemd, maar dat het zou lukken was natuurlijk geen zekerheid. Het zorgpersoneel was geweldig, altijd vriendelijk en vrolijk. Vanuit Meppen ben je zo een dag kwijt aan een bezoek. We combineerde dit steeds met iets leuks doen in Nijmegen of de omgeving. Marleen en ik bleven optimistisch over de behandeling. We zijn er ook altijd heel open over geweest. Voor ons was het heel belangrijk dat we ons hart konden luchten en met ons verhaal en emoties bij familie en vrienden terecht konden. Daar zijn we heel dankbaar voor. De behandeling vraagt veel van je, zowel mentaal als fysiek. De operatie voor de man is geen pretje, maar de hormonen en de punctie bij de vrouw is ook verre van plezierig. Bij de derde terugplaatsing van een embryo bleek dat Marleen zwanger was.”

5. Eindelijk in verwachting, hoe voelde dat?

“Ja, dat was pure euforie, huilen van geluk. We hebben er zo lang voor geknokt, we waren echt maximaal blij. Inmiddels zijn we de ouders van een prachtige dochter, Suus Janne, van bijna 2 jaar. We hadden nog 6 cryo-embryo’s overgehouden voor een eventuele volgende poging om zwanger te worden. We hoefden daarom vooralsnog geen nieuwe ICSI-TESE-behandeling te doen. Inmiddels is ook dat gelukt! We zijn nu in blijde verwachting van ons tweede kindje.”

"Voor ons is een kind krijgen altijd onzeker geweest"

Thomas (33) belandde op zijn zeventiende na een scooterongeluk voor de rest van zijn leven in een rolstoel. Vader worden zou voor hem nooit op de natuurlijke manier lukken. Via een ICSI-TESE-behandeling is zijn vriendin Kirsten (33) alsnog zwanger van hem. Bijna halverwege de zwangerschap – op 18 weken – vertelt Thomas over “het mooiste wat ons kon overkomen”.

1 Waarom hebben jullie gekozen voor een ICSI-TESE-behandeling?

"Ik heb op mijn 17e na een scooterongeluk een dwarslaesie opgelopen en zit sindsdien in een rolstoel. De eerste 2 weken na het ongeluk was ik heel kwaad dat me dit was overkomen. Daarna heb ik de knop weten om te draaien, er is niets aan te doen. Ik moet er mee leren leven. En dat lukt, ik ben positief ingesteld. Op mijn 18e kregen Kirsten en ik verkering. Toen speelde het nog niet of we wel of geen kinderen zouden willen. We waren nog jong. Door mijn dwarslaesie kan ik geen zaadlozing krijgen. Voor ons is een kind krijgen altijd onzeker geweest.
 
In 2005 heb ik via elektrostimulatie mijn zaadcellen willen laten invriezen. Ik was pas 20. Dat was vooral om mijn zaad veilig te stellen voor de toekomst. Het was relatief kort na het ongeluk. Toen was er meer kans dat het zaad nog van goede kwaliteit zou zijn. Het invriezen is echter niet gelukt.

Dat het niet zeker is dat we kinderen kunnen krijgen, heb ik altijd kunnen relativeren. Alleen komen we nu in een nieuwe levensfase. De afgelopen jaren is onze kinderwens gegroeid. Je ziet vrienden en familie om je heen die kinderen krijgen."

2 Hoe zijn jullie bij het Radboudumc terecht gekomen?

"Via mijn artsen in het Roessingh (revalidatiecentrum) heb ik 2 jaar geleden laten weten dat we een kinderwens hebben en gevraagd welke mogelijkheden er zijn. Zo zijn we in het Radboudumc voor een ICSI-TESE-behandeling terecht gekomen. In december 2017 hadden we ons eerste gesprek; afgelopen april is de behandeling gestart. We hebben dit alleen aan onze directe familie verteld. Anders stelt iedereen steeds de vraag: “En, is het al gelukt?” Dat levert alleen maar druk en stress op."

3 Hoe is de behandeling tot nu toe verlopen?

"Zelf wisten we niet wat we hadden moeten verwachten. Je houdt er rekening mee dat het lukt, maar evengoed dat dit niet zo is. De behandeling sloeg gelukkig vrij snel aan. Bij de 2e poging om de eicel van mijn vriendin te bevruchten met mijn zaadcel is het gelukt en overleefde de embryo het. In totaal heeft de behandeling ongeveer vier maanden geduurd. Nu is Kirsten 18 weken zwanger. Dit is echt supermooi, vooral vanwege onze situatie; het mooiste wat ons kon overkomen. Iedereen om ons heen is ook zo blij. Ik verheug me er heel erg op. Ik ben nu bezig om allerlei praktische zaken te regelen; zorgen voor aanpassingen in huis om het voor mij in een rolstoel goed mogelijk te maken om voor ons kind te zorgen."
 
De namen van Thomas en Kirsten zijn om privacyredenen gefingeerd.

“Ik heb dit steeds als een kans gezien”

Tineke (42) heeft in het Radboudumc een IVF-behandeling gehad met terugplaatsing van (verse en cryo-)embryo’s. Aanvankelijk was er drempelvrees voor het medische circuit om op die manier zwanger te worden. “De knop ging, eenmaal in het circuit, heel snel om. Dit is een prachtige kans.” Ze is inmiddels moeder van een jongetje van bijna anderhalf, en in verwachting van een tweede kind.

1. Waarom heb je gekozen voor een IVF-behandeling?

“Rond mijn 34e kregen mijn man en ik een uitdrukkelijke kinderwens. Er waren tijden dat we er heel actief mee bezig waren, door met zijn tweeën extra op de kalender te letten. Maar ik wilde niet obsessief zijn. Toen ik mijn veertigste naderde, wilde ik duidelijkheid waarom ik niet zwanger raakte. Ik had altijd drempelvrees voor het medische circuit. Ik wilde liever dat het op de natuurlijke, romantische manier zou gaan. Dat ik maar niet zwanger werd, kwam doordat ik 5 jaar daarvoor twee ontstoken eileiders kreeg als gevolg van een cyste. Mijn eileiders bleken, in tegenstelling tot eerdere verwachtingen, zelfs beiden door littekenweefsel helemaal niet meer te functioneren. De kans dat ik natuurlijk zwanger zou raken was daarmee uitgesloten. Er werd daarom IVF geadviseerd.”

2. Hoe ben je bij het Radboudumc terecht gekomen?

“Via het ziekenhuis waar ik de kijkoperatie had gehad, werd ik verwezen naar het Radboudumc voor een IVF-behandeling. Daar vertelde de arts me dat ik door mijn ontstoken eileiders circa 50 procent minder kans op een innesteling zou kunnen hebben. Ze adviseerde mij mijn eileiders weg te laten halen. Dat was wel een domper. Ik moest in het Radboudumc dus eerst nog geopereerd worden voordat de IVF-behandeling kon starten.”

3. Hoe is de behandeling tot nu toe verlopen?

“Toen ik na het weghalen van mijn eileiders weer menstrueerde, kon ik beginnen met de IVF-behandeling. Dat betekende: medicatie innemen en hormonen bij mezelf inspuiten. De hormonale behandeling ging me gelukkig goed af, het spuiten ook. Ik zag het als middel naar een mooi doel. Je kunt bijwerkingen krijgen, maar dat was bij mij niet het geval. Wel had ik een enkele opvlieger, deze nam ik met een glimlach. Mijn artsen – dokter Fleischer en dokter Schleedoorn – hebben altijd heel goed voor me gezorgd, met tijd en aandacht. Naast de medische behandeling is er in het Radboudumc veel aandacht voor de psyche van de vrouw. Ook mijn man voelde zich niet ongemakkelijk bij de behandeling. Voor hem is het natuurlijk ook heel privé. De eerste terugplaatsing van een embryo, 3 dagen na de punctie, bleek al effectief. Toen ging het heel snel en voor de wind. Inmiddels ben ik de gelukkige moeder van een jongen van bijna 1,5 jaar én ik ben nu 34 weken zwanger van ons tweede kindje, na een geslaagde terugplaatsing van een cryo. Dat ik behandeld kon worden om kinderen te krijgen, heb ik steeds gezien als een prachtige kans. Het is geweldig dat die kans ons gegeven is, en dat met een warm team van specialisten!”

“Je waardeert het zo erg dat het gelukt is”

Joyce Middelkamp (27) heeft een IVF-behandeling gehad in het Radboudumc. “Dit voelde voor ons als het laatste station, dus het was heel spannend”, vertelt ze. De IVF sloeg aan. Inmiddels is Joyce zwanger en verwachten zij en haar vriend de komst van een jongetje.

1. Hoe lang duurde het om zwanger te raken?

“Mijn vriend en ik zijn twee en een half jaar bezig geweest om zwanger te worden. De eerste tien maanden maakte ik me nog geen zorgen. Daarna heb ik HSG-onderzoek (baarmoederfoto) laten doen in het CWZ, maar dat verklaarde niet waarom ik niet zwanger werd. Je verwacht na bijna een jaar “proberen” dat het er toch van moet komen. Maar nee, helaas niet. Om me heen werden vriendinnen wel zwanger. Ik wilde positief blijven, maar dat is best moeilijk.”
 

2. Hoe ben je bij het Radboudumc terecht gekomen?

“Na anderhalf jaar proberen zwanger te raken, werd ik doorverwezen naar het Radboudumc. Ik heb eerst twee IUI-MOH-behandelingen (vorm van kunstmatige inseminatie gecombineerd met hormonen) gehad. Zonder resultaat. Ik had al die tijd last van pijn in mijn linkerzijde. Ik heb toen een kijkoperatie gehad. Er bleek vocht in mijn eileiders te zitten en een verkleving van de darm aan de baarmoeder. Zou ik daardoor niet zwanger raken? Na de operatie volgden nog twee IUI-MOH-behandelingen, wéér zonder resultaat. Keer op keer raak je teleurgesteld. Toen bleef IVF over. De kans om zwanger te raken is groter, maar deze behandeling is wel heftiger. Veel meer medicatie én de gevreesde eicelpuncties. IVF voelde voor ons als het laatste station. Dus het was heel spannend of het zou aanslaan.”
 

3. Hoe is de behandeling verlopen?

“In augustus 2018 kreeg ik een eicelpunctie, drie dagen later is de embryo teruggeplaatst. Twee weken daarna kreeg ik de uitslag: ik was zwanger! En weer twee weken later: een kloppend hartje. Ik was helemaal door het dolle heen. De IVF-behandeling heeft niet lang geduurd, het traject ervoor wel. Mijn vriend bleef steeds positief, ik vond dat lastiger. In het Raboudumc hadden de artsen en verpleegkundigen alle tijd voor ons, boden altijd een luisterend oor. Toen we eenmaal het medische circuit ingingen, hebben we dit ook aan familie en vrienden verteld. Zeker als vriendinnen kinderen krijgen, is het fijner om open te zijn dat het bij ons niet vanzelf gaat. Nu waarderen we het zo erg dat het gelukt is. We zijn extra blij en ongelooflijk dankbaar met de komst van ons jongetje.”